وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ
از سخنان آن حضرت است(1)
لِلّهِ بِلادُ فُلان، فَقَدْ قَوَّمَ الاَْوَدَ، وَ داوَى الْعَمَدَ. اَقامَ السُّنَّةَ، وَ
خداوند شهرهای فلان را خیر دهد، چه اینکه کژی ها را راست کرد و درد را درمان نمود. سنّت را به پا داشت،
خَلَّفَ الْفِتْنَةَ. ذَهَبَ نَقِىَّ الثَّوْبِ، قَليلَ الْعَيْبِ. اَصابَ خَيْرَها،
و فتنه را پشت سر انداخت. با جامه پاک و کم عیب از دنیا گذشت. به خیر حکومت رسید
وَ سَبَقَ شَرَّها. اَدّى اِلَى اللّهِ طاعَتَهُ، وَ اتَّقاهُ بِحَقِّهِ. رَحَلَ وَ تَرَكَهُمْ
و از بدی آن پیشی جست. بندگی حق را به جا آورد، و حقّ تقوای او را مراعات نمود. از میان رفت و مردم را
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1 در اینکه این سخنان درباره کیست، رک: سیری در نهج البلاغه، استاد شهید مطهری، آخر فصل مربوط به عمر. (ویراستار)
فى طُرُق مُتَشَعِّبَة، لايَهْتَدى فيهَا الضّالُّ، وَ لايَسْتَيْقِنُ الْمُهْتَدى.
در راههای گوناگون رها کرد، که گمراه در آن هدایت نیابد، و راه یافته پابرجای بر یقین نماند.